کرونا آمد و شهرِ شُهره به طلای سبز به رنگ قرمز در آمد، مردم شهر را وداع گفتند و به خانه هایشان پناه بردند، این وسط شهر ماند و کوله باری حالِ بد…
به گزارش رفسنجان زیبا؛ کرونا آمد و شهرِ شُهره به طلای سبز به رنگ قرمز در آمد،
مردم شهر را وداع گفتند و به خانه هایشان پناه بردند،
این وسط شهر ماند و کوله باری حالِ بد…
خیابان ها ماندند و کرکره های سفیدی که از هر گوشه‌ای نمایان شده اند؛ گویی آنها نیز ماسکی به صورت دارند.
برج شیشه ای سرو قامتان هم کمرش خمیده و بغضش را در پس لبخندش پنهان کرده تا مبادا عبوریان از سایه بر زمین افتاده اش متوجه لرزش شانه هایش شوند،
سیمرغ در فراق مردم و کودکان هر شب بر بام شهر میرود و سماع میکند با ماه،
گلی در گلستان امین نمانده،
دیوار های شهر از فراق کاسبان ترک برداشته اند،
پسته ها دیگر رویی برای خندیدن ندارند و به کنجی خزیده اند،
محوطه موزه دلش قنج میرود برای جشن های همدلی و همخوانی مردم با یکدیگر،
پای درد و دل بوستان جوان که بنشینی از فراق جوانانی حرف می‌زند که دلت نمی آید بگویی مغلوب کرونا گشته اند و دیگر به آنجا نخواهند آمد،
اما آسمان شهر همچنان آبیست و خورشید آن بالا دلبری میکند،
میدانم چک های مانده بر پشت باجه ای که در انتظار پاس شدن اند،
حال دل گرسنه زن و بچه و اجاره های عقب افتاده را میفهمم،
اما تو هم بدان که هیچ دلی خالی از درد نیست،
در خانه بمان و تحمل کن،
تحمل کن تا رفسنجانمان جان بگیرد،
اینها که میگویم کلیشه نیست،
من باور دارم روز های خوب می آیند،
باز به خیابانها و بازار میریزیم و از رانندگی بد ماشین جلوییمان گله و شکایت میکنیم،
باز ماهی فروشان بر سر میدان ها فریادِ “ماهی شبِ عید” سر میدهند،
و صدای ترقه چهارشنبه سوری را خواهیم شنید،
شکوفه ها نوید بهار میدهند،
برای تعطیلات سرچشمه و اودرج داوران را با باجناق و دوست و آشنا مقصد میگیریم و از این روزگار و قرنطینگی خاطره ها میگوییم.
پس امیدت را چون سلاح محفوظ بدار
به قلم فاطمه حاج حسنی
