مدارس در حالی یک فصل تحصیلی را پشت سر می‌گذارند که موجی از نارضایتی و نگرانی در میان والدین و معلمان به وجود آمده است.
به گزارش رفسنجان زیبا؛ با شیوع کرونا و گسترش استفاده از فضای مجازی برای تدریس دانش‌آموزان، مشکلات عدیده‌ای بر سر راه والدین، معلمان و دانش‌آموزان قرار گرفت.
پس از اتمام مجازی سال تحصیلی گذشته که به دنبال شیوع کرونا در ماه‌های پایانی سال تحصیلی اتفاق افتاد، مدیران آموزش و پرورش بر آن شدند تا سال تحصیلی جدید را نیز به صورت حضوری و البته مبتنی بر نرم افزارهای مجازی آغاز کنند.
با گذشت مدت زمان کوتاهی از بازگشایی مدارس از پانزدهم شهریور ماه و افزایش آمار ابتلای دانش‌آموزان به کووید ۱۹ کم کم مدارس نیز به سمت آموزش نیمه حضوری و پس از آن کاملاً غیر حضوری رفتند و بسیاری از آموزشگاه‌ها تعطیل و شیوه غیرحضوری و آنلاین را پیش گرفتند.
پس از آن و به دنبال انتشار اخبار متفاوت از خودکشی کودکان و نوجوانان و همچنین نبود زیرساخت‌های مناسب برای استفاده دانش‌آموزان از فضای مجازی، بسیاری از سمن‌ها و خیریه‌ها برای تامین امکانات لازم برای بهره‌گیری دانش‌آموزان از فضای مجازی دست به کار شدند.
با الزام استفاده دانش‌آموزان از نرم افزار ایرانی شاد، بار سنگین عدم سرویس دهی مناسب در بسیاری از نقاط کشور نیز به دیگر مشکلات آموزش مجازی اضافه شد.
موج همدلی و همیاری مردمی که با تلاش شبانه روزی معلمان و والدین و همت دانش‌آموزان در حال شکل‌گیری بود، مدت زیادی دوام نیاورد و صدای اعتراض همگان از ضعف اینترنت و مشکلات مربوط به آموزش آنلاین که موجب درگیری فراوان والدین با دانش‌آموزان شده بود، بلند شد و به قدری والدین را درگیر کرد تا نقش سربازی تمام قد را برای معلمان ایفا کنند و حواسشان علاوه بر فراهم کردن زمینه مناسب برای آنلاین بودن فرزندانشان به انجام تکالیف آنان نیز باشد و گاهی حتی نقش دانش‌آموز را در این اوضاع ایفا کنند تا از قطار پیشروی آموزش -که برخی حتی تاثیر آن را در آینده فرزندان ناچیز می‌دانند – عقب نمانند.
وضعیت کنونی آموزش در مدارس حکایت از بی‌برنامگی نظام آموزشی کشور برای ظهور مسئله‌ای به نام آموزش آنلاین دارد که می‌توان گفت برای بسیاری از کشورهای دیگر نیز در حال وقوع بوده و یا اتفاق افتاده است و تعداد زیادی از کشورهای دنیا از قبیل ایتالیا، لهستان، انگلیس نیز از نبود زیرساخت مناسب برای آموزش مجازی رنج می‌برند.
اما سوالی که پیش می‌آید این است که با وجود مشکلات عدیده در حوزه آموزش آنلاین چرا مدارس را تعطیل نمی‌کنند؟ آیا استرس ناشی از آسیب‌های فراوان جسمی و روانی که گریبان والدین و دانش‌آموزان را می‌گیرد و در آینده لطمات فراوانی به آنان می‌زند قابل جبران است؟ آیا رواست در زمانه‌ای که خانواده‌ها رنج گرانی و کمبود درآمد -که در نتیجه تعطیلی کسب و کار به وجود آمده است- را به دوش می‌کشند و اضطراب ابتلای احتمالی اعضای خانواده به کروناویروس را با خود حمل می‌کنند، غصه آموزش فرزندان و نگرانی از نحوه یادگیری آنان را نیز بخورند؟!
به قلم بهناز شریفی
