در فضایی که هر نخبه منافع را بر پایه نفع شخصی تعریف می کند و هر جناح رقابت را در حذف کامل رقیب، نباید انتظاری جز راه افتادن جنگ گلادیاتوری داشت.
رفسنجان زیبا | گلادیاتورها معمولا مبارزین کارآزموده و نخبه ای بودند که از بد روزگار به دست رومیان باستان لباس اسارت به تن کردند.
جنگجویانی صاحب قدرت و فن مبارزه که آنقدر توانمند بودند تا از میدان نبرد جان به در برند، اما در چنگال دشمن به اسارت گرفتار آمدند.
بهترین گلادیاتورها بعد از گذراندن دوره‌هایی دستچین شده، برای حضور بر صحنه مبارزه در برابر چشمان هزاران بیننده در یک نبرد یک طرفه پا به میدان می گذاشتند که یا بکشند یا کشته شوند.
در حقیقت سرانجام یک گلادیاتور با همه توانمندی، چیزی جز هلاکت نبود؛ هیچ تضمینی نبود برنده نبرد امروز مقتول مبارزه فردا نباشد و این چرخه خون‌بار پر هزینه نهایتا هیچ برنده ای نداشت.
سیاست امروز در شهر ما چیزی کمتر از نبرد گلادیاتورها ندارد؛ گروه‌ها و دسته های سیاسی بعد از بی شمار رقابت درون گروهی، بهترین و موثرترین نیروهای خود را که در واقع نخبگان سیاسی جامعه هستند، روانه میدانی می کنند که عاقبتی جز هلاکت نخواهد داشت.
نبردهای سیاسی آن‌چنان همه جانبه و بی قانون است که کمتر مبارزی را می‌توان شناخت که تن سالم از آن به در برده باشد و در میان این هجمه همه جانبه، علاوه بر نخبگان، منافع عامه مردم نیز به مسلخ برده می شود.
خلاصه فنون مواجهه این است که با هر ابزار و به هر شکل باید رقیب را از میدان به در کرد و این چرخه مداوم از قاتل به مقتول در حال گذار است؛ قاتل امروز مقتول فرداست و قاتل فردا مقتول روز بعد.
نتیجه بدیهی این چرخه نابودی نخبگان سیاسی یک شهر و انهدام منافع عامه جامعه است؛ نهایتا این مردم رفسنجان هستند که در بلند مدت دستشان از نخبگان کاربلد و مؤثر از یک سو و تامین منافع جمعی از سوی دیگر کوتاه خواهد شد.
ریشه اصلی این بلیه پر هزینه عدم درک صحیح نخبگان و جریان های فعال سیاسی از واقعیات و مقتضیات عالم سیاست است.
در فضایی که هر نخبه منافع را بر پایه نفع شخصی تعریف می کند و هر جناح رقابت را در حذف کامل رقیب، نباید انتظاری جز راه افتادن جنگ گلادیاتوری داشت.
در حالیکه ماهیت سیاست و فضای رقابت سیاسی واقعیاتی جز این است؛ این تصور که با حذف رقیب، رقابت به پایان می رسد و منافع سیاسی به طور کامل به تسخیر گروه پیروز در خواهد آمد، تصوری خام و به دور از واقعیات است.
هیچ خالص سازی در عالم سیاست پایدار و واقعی نیست؛ هیچ بازی سیاسی ولو در مطلقه ترین حکومت ها یکدست و بدون رقیب نخواهد بود و هیچ منفعتی را نمی توان کاملا و بدون مزاحم در انحصار نگه داشت.
حتی اگر به فرض در دوره ای، گروهی بتواند اقتدار خود را دیکته و رقبا را حذف کند، جوانه های رقابت و اختلاف از درون خودش خواهد شکفت و انشعاب های سیاسی داخلی به وقوع خواهد پیوست.
پس اختلاف منافع و رقابت بر سر آن از اصول بدیهی فضای سیاسی و بدترین شیوه برخورد با آن همین رویه ای است که امروز ما در رفسنجان در پیش گرفته ایمب.
به جای رقابت دشمنی می کنیم، به جای تحمل جناح رقیب، با هر ابزار به دنبال حذف آن هستیم و از ترس آنکه مبدا رقیبان خدمتی به مردم کنند که مطابق منافع ما نباشد، کل منافع جمعی را آماج حمله قرار می دهیم.
مضاف بر اینکه در این نبرد یکطرفه، تعداد زیادی از نخبگان نیز یا تلف می شوند یا از ترس تلف شدن پا به میدان سیاست نمی گذارند و جامعه را از نعمت خدمات خود محروم می کنند.
همین است که نهایتاً به نقطه ای می رسیم که شهری با امکانات و سرمایه های انسانی و طبیعی رفسنجان که با آن می شود استانی را آباد کرد، از شهرهای همسایه خود عقب می‌افتد و دیگرانی با سرمایه ما شهر و روستای خود را آباد می کنند.
شاید بهترین راه پایان دادن به نبرد گلادیاتورهای سیاسی در شهر مفاهمه جمعی این اصل باشد که نفع رقیب سیاسی لزوما به معنای ضرر گروه ما نیست؛ اما حذف رقیب سیاسی قطعا آسیب به منافع جمعی ما است.
به قلم دکتر سیدمرتضی سیدحسینی دانش آموخته اندیشه سیاسی
