همه چیز از روایت ملتهب و نفس گیر یک سرقت مسلحانه توسط سیاه چهره هایی لاغراندام که در آبهای اقیانوس هند کشتی تجاری ایرانی را هدف دزدی خود قرار داده‌اند آغاز شده و با روایت افسران ارتش پیش می رود.
رفسنجان زیبا| «اگلانتین» گزارشی از یک عملیات محرمانه است که منجر به بازگشت جمعی از نیروهای ارتش از تعطیلات نوروزی می شود تا سال جدید را با نوشتن وصیت نامه در آبهای اقیانوس هند شروع کنند.
شاید نقطه اوج قصه دزدان دریایی که پس از کشمکش فراوان مشخص می شود یکی از آن ها افسر نظامی اخراج شده سومالی بوده است، آن جایی باشد که کاپیتان از وی می خواهد صورتش را هدف گلوله قرار ندهد که اگر مرگ مجال نداد تا خانوده اش را پس از شش ماه ملاقات کند، آن ها بتوانند از روی چهره شناسایی اش کنند.
«اگلانتین» فراز و فرود زیادی دارد و سمیه ذاکری در نقش کارگردان به خوبی از پس آن برآمده است؛ یک بار ترس از دست دادن کشتی و ساکنینش را در دل مخاطب می اندازد و هنگامی که زبان افسران ارتش به بیان عملیات قهرمانانه گشوده می شود، شوق وصف ناپذیری ایجاد می کند.
با اینکه بسیاری از صحنه ها آرشیوی و بعضاً بازسازی شده و به گفته مستند ساز تصاویر آرشیوی کمی موجود بوده است، اما حقیقت ماجرای تلاش برقراری امنیت توسط مردان بی ادعای ارتش که دل به دریا زده اند و جان را فدای ملت کرده اند، از زاویه و پهنای دوربین خارج است.
وقتی در میانه قصه شعار «راه ما راه حسین است» از زبان راویان شنیده می شود، به سرانجام رساندن مأموریت مهمی که ۲۵۰۰ کیلومتر آنطرف تر از مرزهای آبی ایران انجام می گیرد، به راحتی آب خوردن تصور می شود تا مخاطب نیز همراه با سیاستمداران از نمایش این قدرت نظامی جان بگیرد.
باید به سمیه ذاکری بانوی مستندسازی که با پیگیری فراوان پس از گذشت هشت سال از وقوع حادثه سرقت کشتی ایرانی موفق به ساخت اثری ماندگار شد و توانست با روشن کردن فانوس یازدهمین جشنواره مردمی فیلم «عمار» نویدبخش پیروزی در تاریکی مطلق جنگ دریایی باشد، خداقوت گفت تا ساخت آثار فاخر از عملیات قهرمانانه فرزندان ایران متوقف نشود و استمرار یابد.
