کناره گیری از مشارکت سیاسی و عدم حضور در انتخابات تنها عرصه را برای فرصت طلبان کم توانی مهیا می سازد که با مشارکت پایین امکان حفظ کرسی قدرت خود را فراهم خواهند دید.
رفسنجان زیبا| اتفاقات سیاسی دو سه سال گذشته در کنار تورم افسار گسیخته و فشار سنگینی که به جامعه ایران وارد کرده، حد نصاب شرکت در انتخابات را به شکل معنا داری کاهش داده است .
به علت فعال نبودن گزینه های مدنی و مردم سالارانه به منظور اعتراض به عملکرد مسؤولین و تصمیماتشان، عامه مردم تنها راه باقی مانده برای اعتراض را عدم مشارکت در انتخابات و بی محلی به مشارکت سیاسی یافته اند.
راهی کم هزینه و سهل برای حداقل نشان دادن نارضایتی به کسانی که در تصور ما آن ها را تشنه آرا خود می دانیم. نکته اول قابل ذکر آنکه، رأی دادن در هر نظام مردم سالار یک حق برای شهروندان است و نه یک وظیفه از سمت حاکمیت؛ و اصلا وجه تمایز اصلی نظام مردم سالار با سایر نظام های سیاسی حق تعیین سرنوشت، انتخاب مدیران و گزینش رویه های مدیریتی بر کشور توسط اکثریت حاضرین در پای صندوق آرا است.
نکته دوم آنکه برای گروهی از سیاست مداران و جناح های سیاسی کشور بر خلاف شعارها و سیاه بازی های که در عرصه رسانه ای دارند، عدم حضور مردم در انتخابات برگ برنده ای برای تضمین بقای حضورشان در ارکان قدرت است و همین قماش مدیران هستند که بخش بزرگی از نابسامانی امروز جامعه ماحصل نوع نگاه و تصمیماتشان در ادوار گذشته بوده که کار را بدین جا رسانده اند و نهایتا اینکه اگر توقع آن باشد که با یک انتخاب و یک دولت و یا شورای شهر همه مشکلات ما حل خواهد شد، خیال واهی است که در هیچ زمانی محقق نخواهد شد اما این که بر اساس این استدلال بدنبال کناره گیری از مشارکت سیاسی و عدم حضور در انتخابات باشیم، تنها عرصه را برای فرصت طلبان کم توانی مهیا می سازد که با مشارکت پایین امکان حفظ کرسی قدرت خود را فراهم خواهند دید.
به قلم سیدمرتضی سیدحسینی
