نیش نقد| شاید برای شما هم عجیب باشد اما دوران خواننده های زیرزمینی گذشته و اکنون هر کس که از خانه قهر می کند یک دوربین میخرد و خبرنگار می شود یا می خواهد رسانه ای دست و پا کند.
رفسنجان زیبا| سالها پیش وقتی در گوگل چرخی میزدیم یا دنبال صحت و سقم ماجرایی بودیم به جز چند خبرگزاری انگشت شمار که نمایندگی شهرستانی داشتند، خبری از رسانه دیگری نبود.
اگر کسی پس از سالها خاک خبر خوردن می خواست مستقل شود و رسانه ای برای خودش دست و پا کند، باید زیر تیغ وزارت ارشاد استخوان خورد می کرد.
مدیران رسانه ها نیز خوب بلد بودند عرصه را بر علاقمندان تنگ کنند که سره از ناسره تشخیص داده شود و هر کس به خودش اجازه ورود به حرفه خبر و رسانه را ندهد.
اما با گذشت زمان و با ورود رسانه های نوظهوری که با حمایت بالادستی ها وارد گود شدند، پای هر بلد و نابلدی به عرصه رسانه باز شد.
خبرپراکنی و بگم بگم ها نیز اوج گرفت و هر کس که زورش بیشتر بود، رسانه ای دست و پا کرد تا با انتشار حرف های مگو جایی در عرصه خبر پیدا کند.
کی (چه کسی) و کِی (چه زمانی) و کجا به قدری اهمیت یافت که دیگر چرا و چگونه به کار کسی نمی آمد.
دیری نپایید که صاحبان منصب و ثروت بر سر کار آمدند و از بی تدبیری مدیران کم سواد خبرنگاران لحظه ای متولد شدند.
عرصه رسانه نیز به محلی برای خودنمایی افرادی مبدل شد که هنوز الفبای خبرنگاری را به خوبی نیاموخته بودند.
بلبشوی خبری به قدری بالا گرفت که پیشکسوتان و صاحبان قلم کنج عزلت را برگرفتند و کنار کشیدند.
اما داستان به اینجا ختم نشد و در کمال تأسف مخاطب در دریایی از اخبار ریز و درشت غرق شد.
مخاطب جدید دیگر حوصله نشستن پای گزارش های جاندار و تحلیل های شسته و رفته را نداشت و اخبار سطحی و لحظه ای او را قانع میکرد.
فضای مجازی که رونق گرفت، سلیقه خواننده هم عوض شد تا برای آگاهی از اخبار روز دنیا و محل زندگی اش دست به دامان هر چه که پیشوند و پسوند خبر و نیوز دارد و ندارد بشود.
کم کم این آدم های جدیدالورود که بعضا برای خود رسانه ای هم دست و پا کرده بودند، شروع به نوشتن کردند و خود را صاحب قلم پنداشتند.
برخی دیگر هم که چشم سفیدتر بودند لقب کارشناس و خبرنگار و دبیر و مدیر به خود دادند و دور گرفتند.
آن هایی هم که روی بیشتری داشتند هر محفل و مجلسی را غنیمت دانستند تا با گرفتن عکس های بدون زاویه خود را عکاس بنامند.
پروفابل، بیوگرافی و استاتوس این افراد تازه به دوران رسیده در شبکه های اجتماعی هم پر شد از دوربین و خودکار و عناوینی که پیشکسوتان از بیان آن عاجز بودند.
و آنقدر کسی صدایش درنیامد و اعتراضی نکرد که این افراد معلوم الحال به یاری رفیقانی نزدیک، وارد عرصه های اجتماعی شدند و پایشان را از گلیمشان درازتر گذاشتند.
شاید برای آنان که هر دم بیل قلمی می‌زنند و خبری مینویسند و گاهی به ثبت عکس میپردازند، این حرفها گران باشد اما این آه از نهاد خیل عظیمی از افرادی برمی آید که برای خبرنگار شدن خون دل خورده اند.
آدم هایی که روزگاری بنا به ضرورت دستشان با داغی کاغذ برآمده از نشریاتی که از بد روزگار اخبارش هم داغ بود سوخته است.
و البته روزنامه نگارانی که بدون جیره و ماهانه معین عمرشان را سپری کردند اما دستشان برای آنچه که حقشان نبود پیش احدی دراز نشد.
بی تفاوتی اصحاب خبر در شهری که آمار رسانه هایش مثل قارچ رو به افزایش است، زنگ خطر بزرگیست که باید برای آن چاره اندیشی شود.
هرچند در این مسیر آدم هایی هم آمدند و پس از اینکه راه به جایی نبردند، آنقدر ادب داشتند که پا پس بکشند و نظاره گر باشند اما تب خبرنگاری در برخی اینقدر بالا رفته که باید برای درمان آن نسخه ای پیچید.
وقتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی راه را برای همه آدم ها از بقال و نقاش و بزاز برای اخذ مجوز باز گذاشته است و برای صدور پروانه انتشار رسانه ها بیتابی می کند،
و حال که رسانه های نوپا هم به دلایلی چون نداشتن درآمد برای جذب افراد بدون پیشینه و علاقه فرش قرمز پهن کرده اند و تیشه به ریشه خود می زنند،
و البته ادارات هم بدلیل فقدان کارشناسان خبره تنها با سفارش مدیران بالاتر جا را برای کارنابلدها باز می کنند و بدون توجه به توانایی افراد مجموعه شان را زیر سوال میبرند،
چگونه می توان به آینده حرفه ای خبرنگاری و رسانه ای شهرستان امیدوار بود؟!
مجله خبری رفسنجان زیبا در پایان ضمن احترام به جایگاه تمامی خبرنگاران و عکاسان خبری زحمتکش و تلاشگر از تمامی مدیران و پیشکسوتان بی ادعای شهرستان رفسنجان قدردانی می کند.
